De kaaimantaks was eerder door de wet van 25 december 2017 al verveld tot kaaimantaks 2.0; intrinsiek hetzelfde gebleven doch qua effectiviteit en toepassing voorwerp van een gedaanteverwisseling. Desalniettemin bleef die kaaimantaks 2.0 wat de EER betreft grotendeels dode letter, op de Luxemburgse SPF en de Liechtensteinse Stiftung en Anstalt na.
Ook wat de ICB’s betreft die in de EER gevestigd waren was er, ofschoon niet geheel onomstreden, een begin van interpretatieve duidelijkheid over de reikwijdte van de wetteksten in samenlezing met het oude KB van 18 december 2015. Het nieuwe EER-KB van 21 november 2018 echter gooit dit alles weerom driftig door elkaar en creëert, vooral met de zogenaamde “1%-entiteiten”, heel wat onduidelijkheid voor de praktijk. Voortaan, dit is vanaf 1 januari 2018, kan elke "normaal belaste” vennootschap gevestigd in een EER-lidstaat – dus mét inbegrip van de EU – onder de toepassingssfeer van de kaaimantaks vallen. Deze situatie is nu meer dan ooit actueel daar menig aandeelhouder van zo’n entiteit, nu voor het eerst voor de aangifte personenbelasting aanslagjaar 2019, heeft dienen te besluiten die al dan niet als beweerdelijke juridische constructie aan te geven, aangifte die ondertussen wellicht reeds werd ingediend. Zoals hierna zal blijken, is dat echter zeker géén uitgemaakte zaak.
De kaaimantaks “verrijkt” met het nieuwe EER-KB, heeft daarmee een yin en yang-effect op de Belgische fiscaliteit. De vennootschapsbelasting wordt immers via de kaaimantaks een onlosmakelijk deel van de personenbelasting, en omgekeerd, net zoals de yin en yang kosmische dualiteit niet louter tegenstellingen, maar vooral complementaire en elkaar aanvullende waarden zijn. Of dit nu een toe te juichen evolutie is, valt echter ernstig te betwijfelen.
Dit artikel verscheen in het Tijdschrift voor Fiscaal Recht, 569-570. Het volledige artikel kan u hier lezen.
Gerd D. Goyvaerts - Partner (gerdd.goyvaerts@tiberghien.com)
Christophe Coudron - Counsel (christophe.coudron@tiberghien.com)