In standpunt nummer 18 029 [1] wordt immers gezegd:
“In toepassing van art. 3.3.3.0.1, § 4/1 en § 4/2, VCF beschikt VLABEL over een gewone aanslagtermijn van 5 jaar om een aanslag in de erfbelasting of de registratiebelasting te vestigen. Voor de erfbelasting start de termijn van 5 jaar vanaf de dag waarop de aangiftetermijn begint te lopen, voor de registratiebelasting start de termijn van 5 jaar vanaf de dag van de registratie van de akte die of het geschrift dat aanleiding geeft tot de heffing van de registratiebelasting.
Deze aanslagtermijnen zijn ook van toepassing op aanslagen die worden verstuurd ten gevolge van een zogenaamde ‘tekortschatting’.
Voorafgaand aan de inkohiering van die aanslagen wordt de belastingplichtige in kennis gesteld van de intentie van VLABEL om aanvullende rechten te vestigen.
VLABEL zal de kennisgeving van de intentie om aanvullende rechten te vestigen bij een tekortschatting uitsturen binnen de 2 jaar na het indienen van de aangifte (erfbelasting) of binnen de 2 jaar vanaf de dag van de registratie van de akte die of het geschrift dat aanleiding geeft tot de heffing van de registratiebelasting.
De eigenlijke inkohiering kan buiten die termijn van 2 jaar gebeuren maar in ieder geval binnen de wettelijke aanslagtermijnen.
In geval van verzuim kan de kennisgeving van de intentie om aanvullende rechten te vestigen gedurende de volledige aanslagtermijn gebeuren.
Bij een combinatie van tekortschatting en verzuim binnen eenzelfde dossier zal VLABEL de beide termijnen apart respecteren.
Dit standpunt geldt enkel met betrekking tot de in België gelegen onroerende goederen en voor de roerende goederen die voor hun verkoopwaarde dienen te worden aangegeven.”
Voorbeeld
Veronderstel dus dat u op 23 januari 2018 een onroerend goed geërfd hebt, en aangegeven op 23 april 2018 voor € 500.000. In principe heeft de Vlaamse belastingdienst tijd tot 23 januari 2023 om de waarde ervan te controleren: 5 jaar vanaf het ogenblik dat de aangiftetermijn begint te lopen (dus niet vanaf de aangifte zelf). Hij kan dus in principe tot dan vaststellen dat de waarde in werkelijkheid € 600.000 bedroeg, en daarop de bijkomende rechten en belastingverhogingen heffen.
In het besproken standpunt geeft hij echter te kennen dat hij deze tekortschatting zal uitvoeren binnen de 2 jaar na het indienen van de aangifte, dus maximum tot 23 april 2020, of met andere woorden: dat u daarna gerust bent, en u zich niet meer moet verwachten aan een bericht waaruit blijkt dat de Vlaamse belastingdienst het goed hoger schat dan u gedaan hebt. Als er trouwens een (geldige) officiële schatting gebeurd is [2], is er geen herschatting meer mogelijk: de schatting is dan definitief.
Het is alleen het bericht, de kennisgeving van de intentie, dat binnen de 2 jaar verstuurd moet worden. Daarna kan wat correspondentie over en weer volgen, en de eigenlijk aanslag kan dan later, zelfs veel later, tot in januari 2023 gevestigd worden.
Iets heel anders betreft het geval waarin een bepaald goed niet werd aangegeven. Dat is geen tekortschatting, maar een verzuim, in ambtelijke taal. De aanslag hierop kan gevestigd worden tot 23 januari 2023, en zelfs vier jaar langer, tot 23 januari 2027, in geval er sprake is van fraude. Zo staat het in artikel 3.3.3.0.1 paragraaf 4/1, 3e lid: “de termijnen uit het 1e en 2e lid (en dat is onder meer de 5 jaar) worden met 4 jaar verlengd in geval van inbreuk op de bepalingen van deze codex of van de ter uitvoering ervan genomen besluiten, gedaan met bedrieglijk opzet of met het oogmerk om te schaden”.
Als er in een zelfde dossier sprake is van beide, en dat er dus zowel goederen zijn die werden aangegeven voor een te lage waarde, als andere goederen die gewoon niet werden opgegeven, zal voor de tekortschatting de korte termijn van 2 jaar gerespecteerd worden, voor het verzuim de langere termijn van in principe 5 jaar.
Het is dus positief dat de Vlaamse belastingdienst de burgers na 2 jaar een zekere rust gunt, toch als ze te goeder trouw zijn.
Het standpunt voegt er wel aan toe dat het enkel van toepassing is op de Belgische onroerende goederen, en op de roerende goederen die voor hun verkoopwaarde aangegeven moeten worden. Dus niet op de buitenlandse onroerende goederen. Het komt mij voor dat het wel eens in strijd zou kunnen zijn met het Europese recht: een aanslagtermijn mag niet langer zijn voor een goed dat in het buitenland gelegen is dan voor een goed dat in België gelegen is, zoals het Hof van Justitie te Luxemburg besliste in de zaak Halley (132/10) [3].
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Taxwin www.taxwin.be (14/06/2018).
[1] Termijn tekortschatting, Standpunt nr. 18029 dd. 03.05.2018, art. 3.3.3.0.1, § 4/1 en § 4/2, VCF
[2] die nu in de Codex werd ingevoegd: het nieuwe artikel 3.3.1.0.9/1, ingevoegd door het decreet van 8 december 2017, B.S. 14 december 2017.
[3] besproken in Deblauwe, Inleiding tot de Vlaamse Erfbelasting, Knops Publishing, 2015, pagina 1048 en volgende.
